در سختیها به یاد خدا هستند، اما. . .

در سختیها به یاد خدا هستند، اما. . .

برای خواندن لطفا به ادامه مطلب بروید

در سختیها به یاد خدا هستند، اما. . .

آیه

فَإِذا مَسَ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَ إِذا خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنَّا قالَ إِنَّما أُوتِیتُهُ عَلی عِلْمٍ بَلْ هِی فِتْنَةٌ وَ لکنَّ أَکثَرَهُمْ لا یعْلَمُونَ[1]

ترجمه

پس چون سختی و ضرری به انسان رسد ما را می خواند، سپس همین که از جانب خود نعمتی به او عطا کنیم گوید: «بر اساس علم و تدبیرم نعمت ها به من داده شده» (چنین نیست) بلکه آن نعمت وسیلۀآزمایش است، ولی بیشتر مردم نمی دانند.

نکته ها:

در قرآن بارها از این مطلب سخن به میان آمده است که انسان هنگام خطر به خداوند رو می کند ولی همین که از خطر رهایی یافت، خدا را فراموش می کند که این نشانه ناسپاسی انسان است.

پیام ها:

1- انسان موجودی آسیب پذیر است. «مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ»

2- انسان به قدری عاجز است که به مجرّد رسیدن خطر فریاد می زند. «مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا»

3- تلخی ها، نتیجۀعملکرد انسان و مایۀآزمایش است، ولی نعمت ها لطف الهی است. مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ. . . خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنَّا

4- فشارها و حوادث انسان را به ناتوانی خود معترف و فطرت خداجویی را در انسان بیدار و شکوفا می کنند. «فَإِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا»

5- نیایش خالصانه سبب جلب رحمت خداست. دَعانا. . . خَوَّلْناهُ نِعْمَةً

6- رفاه و آسودگی، بستر غفلت و غرور است. خَوَّلْناهُ نِعْمَةً. . . إِنَّما أُوتِیتُهُ عَلی عِلْمٍ

7- انسان، موجودی ناسپاس است. خَوَّلْناهُ نِعْمَةً. . . إِنَّما أُوتِیتُهُ عَلی عِلْمٍ

8- آنچه مورد انتقاد است نادیده گرفتن لطف خداست، نه آنکه علم و دانش در رشد و توسعه زندگی بی اثر است. «قالَ إِنَّما أُوتِیتُهُ»

9- بیشتر مردم نمی دانند که نعمت ها و تلخی ها وسیله آزمایش هستند تا سپاسگزار و ناسپاس از هم شناخته شوند. «بَلْ هِی فِتْنَةٌ وَ لکنَّ أَکثَرَهُمْ لا یعْلَمُونَ»[2]

پی نوشت ها

[1] سوره زمر، آیه 49

[2] محسن قرائتى، تفسیر نور، 10جلد، مرکز فرهنگى درسهایى از قرآن - تهران، چاپ: 4، 1389.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حوزه